geplaatst op: 5 januari 2014

Mijn ouders keken me vreemd aan en lachte me uit toen ik als jong studentje aan de AKV|St.Joost mijn gezicht, armen, handen, benen en voeten in verschillende teinten roze/rood schilderde en er vervolgens filmopnames van maakte. Ik vond het leuk, maar wist totaal niet wat er mee te doen. Toch was het idee zo gek nog niet blijkt uit het werk van Alexa Maede. Haar 'schilderijen' zijn namelijk heel anders opgebouwd dan je zou denken. Nogal creatief voor iemand die een politieke studie volgde. Haar droom om in de politiek te gaan liet zij varen, na een geslaagd experiment met schaduw. Ze begon vanalles te beschilderen: broodjes ei, haar vriendje, zichzelf. Uiteindelijk groeide haar zoektocht uit in schilderachtige foto's van mensen die beschilderd zijn. In plaats van het schilderen op doek, schildert zij op de mensen en de omgeving en maakt er daarna professionele foto's van. Misschien een ietswat omslachtige manier, maar een fantastische uitvinding waar ik stiekem wel een beetje jaloers op ben :) Later is zij deze techniek ook gaan combineren met een bad vol melk, waardoor je een hele zachte achtergrond krijgt en fantastisch mooie druipers verf over het lichaam. Ik vind het hartstikke leuk en ik hoop dat ze doorgaat met zoeken, want dan kunnen we nog veel van haar verwachten.
Zie ook haar filmpje (klik op de link hier beneden) voor meer informatie. Op de link staan ook enkele foto's vaan haar werk.

geplaatst op: 2 november 2013

Het is weer lang geleden sinds mijn laatste post, maar ik heb toch weer een zeer interessante kunstenaar gevonden: Jehoshua Rozenman, een Nederlandse kunstenaar die werd geboren in Israël. Inmiddels woont hij zowel in Amsterdam als in New York. Ik vond de kunstenaar bij Galerie Fontana Fortuna in Amsterdam. Zijn werk is bijzonder in vorm, maar zeker in materaal. Wat de uitstraling heeft van gestold caramel of iets wat je niet thuis kunt brengen blijkt te zijn gemaakt van glas. De corrosie in het materiaal blijkt te zijn ontstaan door het gietproces. Glas wordt meestal geblazen, maar Jehoshua kiest voor de moeilijke techniek van glas gieten. Vooral geduld is een belangrijke zaak, omdat het glas heel langzaam dient af te koelen, anders heb je kans op scheuren in het glas. De techniek zorgt voor fantastische kleurverschillen en een zeer bijzondere structuur, omdat de vorm eerst is opgebouwd uit was. Hierdoor krijgt het glas een structuur die je niet bij glas zou plaatsen.

Zijn werk is altijd verbonden met het thema 'vergankelijkheid'. Eerder werkte hij al met zout, zand, deeg, rubber, zaagsel, mest, papier-maché en chocolade als metafoor voor de vergankelijkheid van het leven. Hiermee stond hij zelfs in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Nu werkt hij met gegoten glas als metafoor voor het leven: sterk en breekbaar.

Rozenman haalt zijn inspiratie uit de stad. Tijdens dagelijkse wandelingen schetst hij het verval dat zich in allerhande voorwerpen en bouwsels laat zien als je er oog voor hebt. “Mijn beelden zijn abstract, hoewel er machineachtige elementen in zijn te herkennen. Ze ontstaan vrij intuïtief, hoewel ik natuurlijk rationeel moet bepalen wat ik wil en hoe ik ze opbouw. Ze zijn ongrijpbaar en onverklaarbaar, een beeld moet (over)brengen wat ik voel.” “Dromen en angsten geef ik vorm in mijn werk waardoor aspecten soms ongrijpbaar zijn. Ik balanceer op een grens.”

geplaatst op: 20 oktober 2013

Vandaag in One To Watch geen kunstenaar maar een expositie in de spotlight. Deze week nog voor het laatst te bezoeken in het Stedelijk Museum ’s-Hertogenbosch, de expositie: BYTS. De opdracht die 15 gerenommeerde kunstenaars in Europa en de Verenigde Staten kregen was om in hun eigen stad één jonge beeldend kunstenaar te scouten die zich net zo opmerkelijk zou kunnen ontwikkelen als de middeleeuwse schilder Jheronimus Bosch in zijn tijd. Het resultaat: 15 solopresentaties van talentvolle kunstenaars onder de 30 jaar, variërend van schilderkunst, beeldhouwwerk, fotografie, tekeningen en collages tot video art en performance.

NONE FUTBOL CLUB
Het meest opmerkelijke werk vond ik van de Parijse None Futbol Club: www.nonefutbolclub.com De club bestaat uit 2 mannelijke kunstenaars. Kunst van de None Futbol Club is vervreemdend, lachwekkend en geeft zeker een vernieuwing in de kunstwereld, als dit nog mogelijk is. Het werk is vervreemdend in het opzicht dat je soms niet weet of het werkelijkheid of bewerking is waar je naar staat te kijken. Lift the finger is daarvan een zeer mooi voorbeeld. Een chinese, gouden kat met bewegend armpje. Je kent ze wel, van die enge beestjes die bij de chinees op de balie of voor het raam staan. Ik durfde het kunstwerk eigenlijk niet eens te bekijken, omdat ik (met Andy Warhol – brillo box in mijn achterhoofd) dacht ontzettend voor de gek gezet te worden omdat het een exacte replica zou zijn. Echter, wat was er hier nu gebeurd… het bewegend armpje was vervangen door een bijna exacte kopie, maar dan met opgestoken middelvinger. http://www.youtube.com/watch?v=zE2Pun0Sfw0
Ander werk van de None Futbol Club was het project Hot Wheels. Ook hier dacht ik… is dit nou kunst? Een rubberen autoband met een gouden ventieltje, liggend op een witte sokkel. De ruimte was er enigszins een beetje verdonkerd, maar nog steeds had ik beter moeten kijken. Pas toen ik de beschrijving las, kreeg ik in de gaten dat de rubberen band niet van rubber was, maar van verbrand hout. Zelfs nadat ik het kaartje had gelezen, moest ik 2x kijken.
Daarnaast vond ik het werk Magnum (een enorm pistool uitgesneden uit een rol vloerbedekking) erg goed gevonden en de film Just Married is echt hilarisch.  http://www.youtube.com/watch?v=Jztb322vU0k

SOPHIA POMPERY
Het werk Plopp Plopp trekt direct je aandacht als je de BYTS-tentoonstelling in loopt. Een witte, verder niet bijzonder uitziende badkuip, half gevuld met water wordt verlicht door wat later een beamer blijkt te zijn. De beamer projecteert beelden van belletjes in het water en druppels die in het water vallen, zodat er kringen vormen. Je denkt dat het water in de badkuip beweegt, maar schijn bedriegt. Natuurlijk staat het water in de badkuip gewoon stil. Een fantastische vorm van trompe l’oeil. Je weet dat je ogen worden bedrogen, maar toch wil je geloven wat je ziet.

MARCO GODOY
De expositie eindigde met de video van Marco Godoy. In de video zien we een leeg theater, waar stapvoets mensen in lopen. Een koor, een klassiek koor, blijkt later. De muziek klinkt bijna als een late afgeleide van het gregoriaans. Echter als we luisteren naar de teksten die in een prachtige polyfonie worden gezongen, weerklinkt hierin protest. De tekst is opgebouwd uit vertaalde slogans van Spaanse demonstraties. Het koor dat zingt is het Solfonica koor en zingt regelmatig tijdens demonstraties. Een prachtige tegenstrijdigheid. http://vimeo.com/52413769

geplaatst op: 16 oktober 2013

Gisteren was ik voor de tweede maal in het nieuwe Noordbrabants Museum in ’s-Hertogenbosch. Een geheel nieuwe expositie, zowel in het Noordbrabants Museum als in het aangelegen Stedelijk Museum. Hier stond ik oog in oog met het werk van de Spaanse kunstenares Lita Cabellut (Barcelona 1961). Lita studeerde aan de Rietveld Academie in Amsterdam. Zij woont en werkt in Den Haag.
 
Na een succesvolle internationale tournee, is zij voor het eerst groots in een Nederlands museum te zien. In Het Noordbrabants Museum in ’s-Hertogenbosch presenteert zij twee series overweldigende figuurstukken. Vijf nieuwe drieluiken over macht, onrecht en onwetendheid worden gecombineerd met een reeks van zeven speciaal voor Het Noordbrabants Museum gemaakte Sterke vrouwen: Coco Chanel, Frida Kahlo (2x), Anne Frank, Moeder Theresa, Madame Curie en Billie Holiday. Ook worden vier voorlopers van deze serie getoond.
 
Lita toont in haar portretten een grote aandacht voor kostuum, belichting en lichaamshouding. Daarnaast toont zij de combinatie van werkelijkheid en grimeerwerk. Alsof zij in een woede de beeltenissen van personen aantast. Hoewel de beeltenissen van haar portretten fantastisch zijn, werd ik het meest geraakt door de techniek waarmee het werk geschilderd is. De techniek is jammer genoeg op internet niet goed te zien, maar des te meer redenen om haar werk eens in het echt te bekijken.
 
De technieken die zij gebruikt zijn laag over laag opgezet, gecombineerd met een lak- of vernislaag met een prachtig kenmerkend craquelé. Tussen de craquelélagen blijven kleuren steken die ervoor zorgen dat het werk bijna op keramiek lijkt en daarmee kwetsbaar wordt. De lagen vertonen transparanties, waardoor er een enorme diepte ontstaat in het werk. Het lijkt alsof expres geprobeerd is om de opgebouwde lagen te breken en alsof er technieken gebruikt zijn die normaal als ongewild worden bestempeld, maar hier juist hun kracht laten zien, zoals ontplofte belletjes in de laklaag. Het lijkt alsof de imperfecties van de lagen een extra dimensie willen geven aan de geportretteerde personen. Personen die van zichzelf toch al krachtige emoties uitstralen. Gezichten die in hun emotie worden ondersteund door handen. Handen, die net als ogen hele verhalen kunnen vertellen. Ik ben benieuwd welk verhaal de beelden jou vertellen! 

geplaatst op: 15 oktober 2013

Afgelopen weekend ben ik samen met mijn vriend een paar dagen naar Boedapest geweest. Een prachtige stad, zeker een aanrader voor degenen die daar nog nooit geweest zijn. Één van de mooie plekken in Boedapest is museum Ludwig, een museum voor moderne kunst uit de 2e helft van de 20e eeuw t/m de 21e eeuw. Naast popartwerken van Andy Warhol (print van Elvis Presley), Jasper Johns en Roy Lichtenstein, was hier ook het werk van Joseph Beuys, Pablo Picasso en Daniel Spoerri te zien. Naast deze bekende namen vond ik de One To Watch kunstenaar die ik nu aan jullie ga voorstellen: Csakany Istvan. Een relatief jonge, Hongaarse kunstenaar, van wie ik het vertrouwen heb dat we nog veel gaan horen in de toekomst. Ik kan wel zeggen dat het werk ‘Ghost keeping’ uit 2012 het mooiste werk was dat ik in dit museum heb gezien. Gelukkig komt het werk volgend jaar hoogst waarschijnlijk naar Nederland, waar het permanent blijft. Welk museum de gelukkige bezitter mag worden van dit prachtige kunstwerk hoop ik volgend jaar te ontdekken.

‘Ghost keeping’ vertelt het verhaal van de steeds verder gaande industrialisatie en de nutteloosheid van de mens. Het protest dat al klonk met de opkomst van de stofzuiger en de wasmachine, dat de robot de rol van de mens in neemt, klinkt hier in een iets andere vorm prachtig door in zuiver handwerk. Deze handgemaakte, geheel uit hout opgetrokken uitwerking van een naaiatelier is dan ook een ode aan het handwerk van vroeger. In dit enorme naaiatelier met een formaat van circa 5x10 meter (schaal 1:1) staan naaimachines, lokmachines, stoompersen e.d. allen prachtig uitgewerkt in vele details. Het leek alsof ze tot leven konden komen door alle knopjes, tandwieltjes en elektrische aandrijvingen. Boven in de stellage hingen elektriciteitsdraden met stopcontacten. De draden leken flexibel, zoals een draad altijd is. Echter deze draden waren gemodelleerd uit hout. Gehele stoelen, die normaal uit metaal worden gemaakt, waren hier van hout, inclusief mooie rondingen voor het zit- en rugoppervlak.

Rondom de stellage stonden poppen in donkerblauwe uniformen. Geesten zonder gezicht, Mensen zonder ziel. De combinatie van de 2 elementen vormden een prachtige uitleg voor dit conceptuele kunstwerk. Door de handvaardigheid zou dit werk prachtig gerelateerd kunnen worden aan oude meesters, maar vanwege de uitstraling en de conceptuele benadering past het werk perfect binnen de hedendaagse kunst. Ik kan me niet voorstellen dat er een kunstliefhebber bestaat die dit werk niet prachtig of intrigerend vindt. 

geplaatst op: 22 september 2013

Misschien dat velen deze kunstenaar nu nog niet kennen, maar ik weet zeker dat dit er wel van gaat komen. Ik ontmoette Rutger toen wij in 2007 beiden een atelierruimte huurden bij Stichting Kop in Breda. Zijn atelier was klein, maar vol met doeken, kwasten, verf, spuitbussen, pennen en andere materialen. Inmiddels is zowel zijn kunst als zijn atelierruimte verder gegroeid en heeft hij al veel weten te bereiken in de kunstwereld.
 
Rutger is een fantastische kunstenaar, met het hele voorkomen van wat je bij een kunstenaar verwacht. Zijn doeken tonen een grote originaliteit en creativiteit. In zijn beelden komen mens en dier samen en nemen zij tevens elkaars karaktertrekken over. Hij is niet bang om te falen. Zonder schetsen werkt hij direct op doek. Met pennen, met verf. Eventuele fouten blijven zichtbaar. Natuurlijk is er wel een mogelijkheid om fouten gedeeltelijk weg te werken met extra lagen en daarvan maakt Rutger veelvuldig gebruik. Door deze gelaagdheid is de worsteling van het schilderen goed te zien. Zijn vormen zijn niet perfect, maar daardoor wel ontzettend spannend. De voorstellingen even zo.  Schildertechnieken worden afgewisseld met teken- en spuittechnieken, om samen te komen in één beeld. 

Naast kleine en middelgrote werken, maakt Rutger ook enorme wandschilderingen. Zo ook tijdens de kunstbeurs Realisme 2013. Daarnaast was Rutger dit jaar Artist in Residence in het Van Goghhuis en stelde hij zijn werk eerder al tentoon in Galerie Majke Husstege, 's-Hertogenbosch. Zijn werk verspreid zich over Nederland, België, Luxemburg, Duitsland, Frankrijk, Zwitserland, Spanje, Zweden, Canada en wie weet wat er nog meer gaat komen.

geplaatst op: 11 september 2013

Voor velen zal het werk van Ron Mueck niet onbekend zijn. Toch mag deze hyperrealistische, Londen-based kunstenaar niet ontbreken in mijn lijst met One To Watch kunstenaars. Daar waar veel kunstenaars de wereld mooier proberen te maken dan dat zij werkelijk is, toont Mueck ons de wereld zoals hij is. Het leven in alle belangrijke fasen, van geboorte, jeugd, ouderdom tot de dood. Zijn hyperrealistische stijl zou ons in verwarring kunnen brengen met de realiteit, was het niet dat zijn werken spelen met formaat. Larger than life, of juist het tegenovergestelde. Deze jongen van Mueck is namelijk zo groot, dat hij ineengezakt maar amper in de immense ruimte past waarin hij is geplaatst.

De objecten van Mueck worden tot op de millimeter nauwkeurig bewerkt. Zo wordt ieder lichaamshaartje apart ingezet en zijn de kleuren griezelig overeenkomstig met de werkelijkheid. Zijn hyperrealistische kunst kent zijn voorgeschiedenis in zijn kindertijd, waarin hij als kind van een speelgoedmaker al op jonge leeftijd zelf poppen ging maken en geinspireerd werd door allerlei materialen en technieken. Hij startte zijn carriere dan ook als poppenspeler en transformeerde later in animator voor de reclameindustrie. Pas in 1996, op 38-jarige leeftijd, begon de oorspronkelijk Australische kunstenaar zich te focussen op de autonome kunst.

Naast deze jongen vind ik het werk 'Mask' uit 1997 zeer interessant. Een immens gezicht, met een zeer strenge blik, maakt van ons toeschouwers weer hulpeloze kleine kinderen. Ook een pas geboren baby, liggend op de buik van zijn net bevallen moeder, nog verbonden door de navelstreng grijpt mijn aandacht. Evenals de krijsende baby, nog bebloed van de bevalling, het slapende gezicht en de dode man.

geplaatst op: 9 september 2013

Verbaasd kijk ik naar het werk van Levi van Veluw, een in 1985 geboren kunstenaar uit Hoevelaken. In 2007 studeerde hij af aan de ArtEZ academie in Arnhem. Inmiddels is zijn werk op veel plaatsen gepubliceerd en tentoon gesteld en is hij genomineerd voor kunstenaar van het jaar 2014. 

Vooral het werk 'family' uit 2012 spreekt mij sterk aan. Een familie bestaande uit houten blokjes die met elke ademhaling bewegen. Een fantastisch, technisch sculptuur. Het sculptuur toont ons 5 mensen, een vader, een moeder en 3 kinderen. De eindeloze houten blokjes, die niet alleen de familie, maar ook de gehele omgeving bedekken, tonen ons de drang van Van Veluw om zijn omgeving, en in dit geval, zijn positie binnen zijn familie, onder controle te krijgen.

geplaatst op: 7 september 2013

Het is al even een tijdje geleden dat ik een One To Watch-post heb geplaatst, maar dan heb ik ook weer een ontzettend leuke hedendaagse kunstenaar gevonden. Dit keer in One To Watch: Carl Warner. Vanuit zijn studie in London maakt hij de meest prachtige landschappen. Nou ben ik eigenlijk helemaal geen fan van landschappen, maar deze surrealistische beelden doen mij denken aan de Maniëristische Archimboldo, met zijn gezichten opgebouwd uit groenten, fruit, takken en bloemen. Een knap staaltje precisie en creativiteit, verwerkt in prachtige kleuren, structuren en lichteffecten. 

Op het eerste gezicht lijkt het slechts een sferisch landschap. Als je echter beter kijkt, dan zie je dat zijn landschappen zijn opgebouwd uit etenswaren, stoffen en zelfs het menselijk lichaam. De zee op de foto hiernaast is eigenlijk een plak heerlijke gerookte zalm. Gekozen vanwege de structuur van golven en de prachtige kleur die ons doet denken aan de kleuring die een mooie zonsondergang brengt aan het zeeoppervlak. Het bootje is eigenlijk een boontje. In plaats van stenen zien we aardappels. Met de beelden van Warner kun je je uren vermaken, al is het maar omdat je graag van puzzelen houdt. Mijn tip: verdiep je eens in deze kunstenaar, want hij maakt fantastisch werk.

geplaatst op: 24 augustus 2013

Caroline is een Nederlandse kunstenares, geboren in 1970 in Weert. In haar werk herkennen we het surrealisme dat ooit begon als literatuurstroming en zijn naam kreeg door de Franse schrijver en essayist André Breton. In een aantal van haar werken kun je ook invloeden van Gustave Klimt herkennen. Ze schildert mensen in hun hele zijn. Het uiterlijk, maar ook de gevoelens en gedachten. Haar werken zijn vaak seksueel getint en hebben een vervreemdend karakter door deformaties en vreemde combinaties en composities. Prachtig werk!

geplaatst op: 18 augustus 2013

Julian Kimmings is een Engelse kunstenaar en maakt prachtige combinaties van portretten en expressionistische abstracties. Dit doet hij met acrylverf, spraypaint, inkt en olieverf. De gezichten zijn sterk, de omgeving laat over aan de creativiteit van de toeschouwer. Een combinatie zoals we dat op een geheel andere wijze ook bij Tamara Muller zagen. Het werk is kleurrijk, met pastels afgewisseld door harde, verzadigde kleuren, die met veel snelheid en agressie neergezet lijken. Hier en daar drupt de natte verf naar onderen over de achtergrond, waardoor er een extra gelaagdheid in het werk ontstaat. Het werk oogt daarom een beetje chaotisch, waardoor de portretten zeer spannend worden. See for yourself!

geplaatst op: 17 augustus 2013

Briljant! Net voordat ik mijn vakantie naar Peru begon, zag ik 'Stairway at St.Paul's' van Jeroen Offerman in het Stedelijk Museum 's-Hertogenbosch. Een film waarin Jeroen aan de voet van de St.Pauls Cathedral in London het nummer Stairway to Heaven zingt. Op het eerste zicht lijkt er niets speciaals, enkel een man die in gebrekkig Engels een engelstalig nummer probeert te zingen. Als je ineens door krijgt dat mensen achteruit lopen, begint de vervreemding. Waarom lopen die mensen achteruit? Waarom kijken ze zo raar? En waarom zingt die man zo raar? Vragen die bij mij op kwamen. En toen kreeg ik een oooooooooooooooooohhh... momentje. 3 Maanden heeft Jeroen Offerman het nummer Stairway to Heaven achterstevoren uit zijn hoofd geleerd. Inclusief fluiten, uithalen en rustpauzes. Hier zien we het resultaat, achterstevoren afgespeelt. Fantastisch!

geplaatst op: 17 augustus 2013

De Nederlandse kunstenaar Christiaan Lieverse (Utrecht, 1971) begon op jonge leeftijd te schilderen. Vrouwen zijn het belangrijkste motief in zijn figuratieve werk. In 2008 begon Lieverse met een thematische serie ‘Hybrids’.Dit zijn uit perfecte delen (en volgens de ideale verhoudingen van de Gulden Snede) opgebouwde vrouwengezichten. De basis wordt weliswaar gevormd door een deel van een echt gezicht, maar door het manipuleren (spiegelen) ontstaat een ongewone perfectie die fascineert. Dan wacht de beschouwer een bijna schokkende verrassing: het gezicht blijkt geprint op een echte, dus behaarde koeienhuid. 

Aanleiding voor deze serie, waaraan Lieverse geruime tijd werkte, was een krantenbericht over een universitair experiment waarbij een eicel van een koe geïnjecteerd werd met 99.9% menselijk DNA. Zo resteerde er dus nog 0.1% DNA van de koe zelf. ‘Ik ben gaan fantaseren hoe zo’n hybride mens-koe eruit had kunnen zien’, zegt Lieverse. Het zoeken naar tegenstellingen is kenmerkend voor zijn projecten; zowel in zijn (enorme) schilderijen als in zijn fotografische werken. Gebrek en perfectie. Trots en verslagenheid. Pijn en overwinning. Kilheid en empathie. Afstotelijkheid en aantrekkelijkheid. 

Nu werkt Lieverse aan een nieuwe serie: het Butterfly-project, dat bestaat uit levensgrote tekeningen op linnen met daarop echte geprepareerde vlinders (voor de kenners: Ornithoptera's en Morpho's). Deze vlinders worden overigens gekweekt en zijn verantwoord verkregen. Het effect is even spectaculair als vervreemdend. 

Lieverses abstracte werk vormt een tegenhanger: in plaats van de realistische complexe vrouwfiguren schildert hij dan rust en eenvoud in kleur, materie en compositie.

tekstbron: Galerie Mark Peet Visser, 's-Hertogenbosch.
Deze mooie galerie aan de Parade in 's-Hertogenbosch stelt o.a. het werk van Christiaan Lieverse tentoon. Zeker de moeite om hier eens binnen te lopen. Openingstijden zijn van donderdag t/m zondag van 12.00uur tot 18.00uur en op afspraak.

geplaatst op: 12 juli 2013

Nog zo'n veel besproken kunstenaar waarover de meningen verdeeld zijn: Damian Hirst. Hirst is naast kunstenaar ook een heel slim zakenmannetje, waardoor zijn werk eenvoudig een weg vond naar het grote publiek. We kennen werk als 'The physical impossibility of death in the mind of someone living', waarin een haai met opengesperde bek in een bak van formaldehyde is geplaatst. Het werk dat door en door over de dood gaat. Het werk gedenkt niet alleen de dood van de haai, maar ook jouw eigen dood. Als de haai levend was, dan was jij dat niet meer. Daarnaast ook het werk 'Mother and Child devided', waarin een drachtige koe in stukken is gezaagd en in afzonderlijke bakken van formaldehyde is geplaatst. Zo kun je een kijkje nemen in de koe en er tussendoor lopen. 'A thousand years' waarbij we kijken naar de circle of life, waarin maden ontstaan op een rottende koeienkop, die later transformeren in vliegjes, die zullen sterven door middel van een insectenlamp. Schilderijen ingesmeerd met olieverf, waarop fladderende vlinders plaatsnemen, vastplakken en zullen sterven. Het meest bekende werk van Hirst is zijn schedel 'For the Love of God', waarop een gigantische waarde aan edelstenen is gezet.

Hirst weet mensen elke keer weer te choqueren met zijn werk door de grenzen op te zoeken van wat nog net acceptabel is en daar net zo eenvoudig overheen te stappen. Ook zijn werk krijgt veel kritiek vanuit dierenorganisaties. Hirst weet echter als zakenman heel goed dat het niet uitmaakt wat voor nieuws je verspreid over de wereld. Nieuws is nieuws. Onder de hoede van James Saatchi heeft hij geleerd dat hoe meer bekendheid een kunstenaar geniet, hoe meer geld mensen willen uitgeven voor de kunst. En net als Andy Warhol dat eerder deed, is Hirst voornamelijk uit op zoveel mogelijk geld genereren.

geplaatst op: 12 juli 2013

Tinkebell. is een veel besproken Nederlandse Kunstenares op het gebied van geëngageerde kunst. Kunst met een doel, een missie. Velen stoot zij tegen het hoofd. Vooral de dierenorganisaties hebben veel kritiek op deze kunstenares.
Waarom? Tinkebell. maakt kunst van echte dieren, zoals honden, katten, kippen, hamsters, etc. De kritiek komt vanuit het idee dat dieren niet gekozen hebben om als kunstobject te fungeren en tevens zou zij dierenmishandeling toepassen om tot haar kunst te komen. Zo zou ze haar eigen kat de nek om hebben gedraaid om er een tas van te maken.
Wij kunnen naar dit werk kijken vanuit onze eerste gedachte: 'dat doe je toch niet!' Tinkebell. doet het wel. Wat wij zouden moeten doen is het werk observeren vanuit de gedachte van de kunstenares. Door middel van het gebruik van dieren wil zij aangeven dat de samenleving hypocriet is. Iedereen mishandelt dieren, gebruikt dieren alsof het speelgoed is. Leuk een hond, totdat je hem moet gaan uitlaten. Dat blijft vaak bij je hond de deur uitschoppen, en 5 minuten later weer binnen laten. Leuk een kat, heerlijk zacht om mee te knuffelen, ook wanneer de kat zelf echt geen zin heeft. Tinkebell. tovert echte dieren om in echte knuffels. Misschien ethisch niet zo verantwoord, maar wel met een duidelijke missie: denk na over dierenleed. Denk na voordat je een huisdier aan schaft. Of uberhaupt: 'Denk na!'

geplaatst op: 9 juli 2013

Jenny Saville behoort tot de stal van Saatchi. Saatchi bestelde 15 nieuwe werken van de toen nog onbekende kunstenares en stelde de werken tentoon op zijn expositie: Young British Artists in 2004. De werken van Saville worden door mijn leerlingen altijd als eng ervaren. Hier wordt geen mooie wereld verbeeld, maar een wereld met obesitas, transgenders, liposuctie, traumaslachtoffers, blindheid, ziektes en vervormingen. De beelden worden afgebeeld op enorme doeken, waardoor ze recht naar binnen komen. Klik hier onder voor een interview van Nicholas Cullinnan met Jenny Saville in de Modern Art, Oxford.

geplaatst op: 8 juli 2013

Bernard Pras is een Franse assemblagekunstenaar. Hij gaat uit van bestaande beelden, zoals bekende schilderijen of portretten van iconen als Michael Jackson, Marilyn Monroe, Lolo Ferrari of zoals hier: Einstein. De beelden worden opgebouwd uit allerlei gevonden voorwerpen zoals bloemen, sloffen, schelpen, knoopjes, poppen en ander speelgoed en vormen feitelijk illusies van dat wat wij denken te zien. Naast driedimensionale schilderijen maakt Pras ook installaties. Op het filmpje zie je dat zijn installaties illusies zijn, die slechts onder één perspectief sluitende beelden opleveren.

geplaatst op: 7 juli 2013

Sinds kort ben ik bekend met het werk van Oleg Dou, een Russische kunstfotograaf (maakt overigens ook ruimtelijk werk). De portretten van Dou variëren van subtiel tot verontrustend, maar zijn altijd vervreemdend. Het werk links komt uit de serie Toystory uit 2008. Andere mooie series zijn: Cubs, Naked Faces, Freaks and Paper & Paints.

"I like being different, and my work, I hope, reflects these features of my character." - Oleg Dou

geplaatst op: 6 juli 2013

Guy Olivier is een Nederlandse kunstenaar, wonende in België. Zijn werk is zeer kleurrijk en gedetailleerd en straalt levensvreugde uit. In zijn werk zit een ongelooflijk mooie gelaagdheid van schilder- en spuitwerk. Ik word hier helemaal vrolijk van en verwonder me over zijn technieken.

'Kleurrijke overval op de bezoeker

Overal waar je tentoonstellingen van werk van Guy Olivier met een ouderwetse vernissage bijwoont, trilt en siddert de lucht tussen de ogen van de bezoekers en het bonte canvas. Guy slaagt erin zijn prachtig kleurgevoel en vitaal en bourgondisch joie de vivre rechtstreeks op het doek aan te brengen en dus ook rechtstreeks op de toeschouwer over te brengen. Die natuurlijk overkomende vaardigheid – maar ook zijn gedistingeerde, bijna klassiek aandoende handschrift – lijkt rechtstreeks uit het hart van de tube en van de kunstenaar te komen.'

- www.guyolivier.nl

geplaatst op: 6 juli 2013

Tamara Muller is al jaren mijn favoriete Nederlandse kunstenares. Ze studeerde aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en behaalde haar Master of Fine Art aan de Academie voor Kunst en Vormgeving Post St.Joost in 's-Hertogenbosch. Haar werk plaatst zich op de grens van schets en eindwerkstuk, doordat bepaalde delen zeer goed uitgewerkt zijn en andere delen onaangetast lijken. Zo stuurt ze onze aandacht naar de verontrustende portretten op haar doeken. 

'They are not self portraits in the basic sense. Each one is a role although the role itself is sometimes vague, flickering between man, animal, woman, child, seducer, victim, sometimes combinations of two or more. There is a tension in them, between the presumed innocence of youth and the transgressive desires and guilt of adulthood.'  -David Lewis